Şiir dediğimizde akla gelen isimlerden bir tanesi de Cemal Süreya.

Şiirlerini severek okuduğum ve her zaman önerdiğim bir şair oldu.

Türk edebiyatına da yazmaya başladığı günden ölümüne kadar çok büyük katkıları olmuş bir insan.

Bu yazımda onun bir şiirinden eklemek ve bitirmek isterim…

GÜL

Gülün tam ortasında ağlıyorum

Her akşam sokak ortasında öldükçe

Önümü arkamı bilmiyorum

Azaldığını duyup duyup karanlıkta

Beni ayakta tutan gözlerinin

-

Ellerini alıyorum sabaha kadar seviyorum

Ellerin beyaz tekrar beyaz tekrar beyaz

Ellerin bu kadar beyaz olmasından korkuyorum

İstasyonda tiren oluyor biraz

Ben bazan istasyonu istasyonu bulmayan bir adamım

-

Gülü alıyorum yüzüme sürüyorum

Her nasılsa sokağa düşmüş

Kolumu kanadımı kırıyorum

Bir kan oluyor bir kıyamet bir çalgı

Ve zurnanın ucunda yepyeni bir çingene (Cemal Süreya’nın Gül Adlı Şiiri)